Trekzakken op volle toeren in Den Haag
2de kwartaal 2006
door Eduard Bekker
Een mailtje bereikte me in december over een benefietveiling in het Venduehuis – een chique veilinghuis, waar meestal dure antiquiteiten onder de hamer gaan. De opbrengst zou naar Unicef gaan. Tja, en wat doe je dan als je geen geld hebt? Je brengt je muziek in! Het werd een kavel van 1 uur trekzak spelen met een startpijs van 60 euro.
En daar sta je dan tussen de pakken met je Parigi. De eerste de beste leuke meid die ik aanspreek blijkt een heuse tv-babe van RTVwest te zijn. Nou, dat komt goed uit. Meteen word ik uitgebreid ondervraagd met de camera erbij.
Als ik aan de beurt ben, vraagt de veilingmeester even een stukje te spelen. Prompt belaagd door camera’s loop ik de mensenmassa in, terwijl ik het bod steeds hoger hoor gaan, boven de klanken van de Valzer del Mandriano uit. Uiteindelijk ga ik over de toonbank voor 250 euro.
Het optreden had trouwens nog een leuk gevolg, want een week later ben ik uitgenodigd in een ochtendprogramma van Radio West, waar de presentator zichzelf al enigszins had geïnformeerd over het instrument en ik zowaar een stukje mocht spelen. Dat was tijdens mijn aantreden voor Dolce Vita (KroTV, 1984) wel anders!
Het werd ‘Valsen til Christine’. Gelukkig zit die op het lage octaaf , want anders was ik in de problemen gekomen. Eén minuut voor de uitzending verzaakte de hoge B. Aanvankelijk dacht ik aan een gebroken tong, maar nader onderzoek door Karel van der Leeuw wees op een simpel vuiltje.
Kerksoos
Minder spectaculair, maar minstens even leuk was een optreden voor een kerksoos. Mijn vooroordeel over nurkse Haagse bejaarden moet ik bij deze terugnemen. Nog nooit eerder heb ik zo’n geïnteresseerd publiek meegemaakt. Het leuke was dat ze met hun vragen bijna leken in te spelen op wat ik net wilde vertellen:
- “Ben u Karel Kraayenhof??” (Net toen ik om de spits af te bijten wilde vertellen dat mijn Parigi géén bandoneon is)
- “Wat is nou het verschil tussen uw harmonica en een accordeon” (Net toen ik dit wilde uitleggen).
- “Kunt u ook klassiek op dat ding?” (Net toen ik een menuet van Beukema wilde spelen)
- “Kunt er ook iets Russisch op?” en “Kunt u misschien iets Spaans?” (Net toen ik tot besluit het ‘Walzin to Mongolia’ en het Baskische ‘Calijides’ wilde inzetten).
Lessen
Ooit ben ik met lesgeven begonnen op verzoek van iemand die graag wilde weten hoe ze op haar tweedehands drierijer van de Cashconverters muziek kon maken.
Alhoewel ik nauwelijks boven beginnersniveau zit, lukt het me niet onaardig.
Vooral als je zorgt dat je je richt naar de behoefte van je leerlingen.
Eén leerling is een gevorderd violist. Hij heeft er weinig moeite mee om stukken uit het hoofd te spelen en dat zijn niet bepaalde de makkelijkste. Hier peil ik zijn interesses, laat hem veel muziekfragmenten horen en voorzie hem van bladmuziek die bij hem in de smaak valt, eventueel een midi- of mp3-fragment nasturend.
Mijn andere leerlingen – eveneens vijftigers - hebben geen echte muziekervaring, maar ook hier richt ik me naar hun voorkeuren.
De ene laat trots de deunen uit het beginnersboek van Joop van Doorn horen. Die corrigeer ik op de balg- en basbeheersing. De andere vlooit grondig het bepaald pittige oefenboek van Nicole Pisuisse uit. Deze oefeningen zijn zo gedegen en diepgaand (vooral wat de bassen betreft), dat zelfs ik geregeld op mijn bek ga met de basvoering en we soms de halve les puzzelen op de beste vingerzetting.
Maar bij alle leerlingen geldt (en dat is waarschijnlijk voor elke docent van toepassing): goed kijken en luisteren naar je leerling is het allerbelangrijkste!
> De Accordeonspecialist.
