De ‘Feng Shui’ van de harmonica
3de kwartaal 2006
door Eduard Bekker
Al eerder schreef ik het: je speelt niet overal lekker harmonica. Vooral mijn woonplaats Den Haag biedt niet veel gelegenheden, maar des te groter is de verrassing als plotseling ergens alles op zijn plaats valt; de omgeving – om het even in Chinese termen te vatten – helemaal ‘Feng Shui’ is.
Een van die unieke momenten deed zich voor, toen ik dinsdagochtend 13 juni hoorde dat de maandelijkse Haagse Binnenstadsborrel plaats zou vinden in één van de oude hofjes die de Hofstad (ja, ja) rijk is. De Haagse binnenstad heeft vrijwel overal zijn historische glans verloren; door het vele geparkeerd blik, kun je je eigenlijk nergens meer terug in de tijd wanen, behalve in deze stadsenclaves. Een prima plek voor de trekharmonica! Daarbij kwam ook nog dat het die avond buitengewoon fraai weer was.
Toch was het een gok, om zo onuitgenodigd met de trekharmonica te verschijnen. Het gezelschap van wethouders, grotere ondernemers, advocaten en beter gesitueerde architecten, makelaars en kunstenaars is niet een publiek waarvoor ik doorgaans speel.
Maar het bleek een schot in de roos. Alles viel keurig in elkaar en de regentes van het hofje vroeg mij na afloop dan ook prompt om een visitekaartje.
Wat er waarchijnlijk ook aan meewerkte, was mijn keuze voor de Parigi, vanweg zijn ‘antieke’ uitstraling en zijn beschaafde klank zonder al te veel zweving. Dat bleek ook een pluspunt: menigeen die me aansprak, dacht echt dat ik met een instrument van minstens 100 jaar oud rondliep!
Welke plekken en situaties lenen zich nu het meest voor de trekharmonica, als je zomaar wat in je eentje wilt spelen?
- Plaatsen aan het water, vooral bij historische bebouwing,
- Aan boord van boten schepen, zeilschepen in het bijzonder, natuurlijk, en als het even kan van eerlijk hout,
- Boerenerven, vooral in een authentieke omgeving,
- Een gezelschap van 50- en 60-plussers. Waar hem dat precies in zit weet ik niet, want ook zij kennen vaak het instrument niet. Maar mogelijk speelt mee, dat zij wat minder gejaagd zijn dan de huidige generatie.
- En opmerkelijk: in lege stenen ruimtes met een hoog plafond. Nergens kwam er zoveel diepte en volume uit mijn harmonica, als ik het NEBO-gebouw (een voormalig klooster), waar tot voor enkele jaren het Trek er es Uut-gebeuren plaats had.
En welke dan niet?
- Feesten met geslaagde architecten en ict-ers: uit eigen ervaring kan ik het zeggen: hier ben je totaal niet op je plaats,
- Plaatsen, waar versterkte muziek aanwezig is. De charme van de harmonica valt geheel weg tussen twee versterkte nummers, en al helemaal, als elektronische muziek in belendende de ruimte wordt afgespeeld, om maar niet te spreken van muziek, die in dezelfde ruimte wordt afgespeeld, zoals ik ook al eens heb meegemaakt.
- Dat geldt ook voor volle ruimtes waar veel wordt geconverseerd: de muziek slaat dan al gauw dood.
Wat deze punten betreft slaat Den Haag – zelfs als aan meer dan één voorwaarde is voldaan – de plank nog volledig mis. Zo is er tegenwoordig een Grachtenfestival aan de Bierkade: fraaie historische omgeving aan het water én ook nog eens met traditionele platte en ronde schepen, een sfeer die uitnodigd voor het schippersklavier en smartlappen over het schipperleven. Maar wat voor muziek regelt de organisatie: een loeihard versterkt poppodium met oudere-jongere rockmuziek en een linedance-demonstratie...
Gordeldier
Dan nog een kleine anekdote: met plezier lees ik altijd de column van Sylvia Witteman in het zaterdagmagazine van de Volkskrant. Ze is dol op overdrijven en als ze mensen op de kast kan jagen, zal ze die kans ook niet laten liggen.
Ik besloot haar eens te e-mailen toen ze eens een sneer uitdeelde naar collecterende natuurorganisaties en vroeg of er al eens een kwaaie reuzenpanda aan de deur was geweest, antwoordde ze “Nee, wel een gordeldier op krukken, met een trekharmonica.”. Omdat ik een steek onder water vermoedde, vroeg ik hoe ze wist dat ik trekharmonica speel. Dat wist ze niet en stond perplex.
Sindsdien mailen we (on-)regelmatig met elkaar, of laten we het zo zeggen: ik stuur een bericht en soms reageert ze, vooral als het over de harmonica gaat, want daar blijkt ze inderdaad van te houden.
- Afdruk van een artikel in AD/HC van 24 juni met foto van de binnenstadsborrel (inclusief Parigi). Bekker is de naam overigens (niet Dekker).
Bekijk of Download dit document.
> Zweverink Muziek
> Zweverink Muziek
