Na drie jaar weer opgepakt

Equinoccifest in Catalonië:
gemoedelijk workshoppen en dansen

De affiche voor het avondbal op zaterdag

De affiche voor het avondbal op zaterdag

Een kleine oorzaak kan grote gevolgen hebben. Dat weten we inmiddels. Dat gold ook voor het Catalaanse Equinoccifest: het harmonica-evenement in Cambrils waar wordt gevierd dat rond 20 maart de dag even lang is als de nacht. Drie jaar lang kon het door het microbische coronavirus niet doorgaan. Maar nu wel. We kijken tevreden terug.

vrijdag 24 maart 2023
door Eduard Bekker

Mensen die me beter kennen weten dat ik Trek er es Uut vreselijk mis. En nu de Catalanen niet meer naar Nederland kunnen komen, dan ik maar naar Catalonië. Daar heb ik geen spijt van gekregen, want zo heb ik toch weer de sfeer van een grote harmonicamanifestatie kunnen ervaren te midden van zo’n dikke 90 deelnemers.

Metalband

De voorspret begint al op Schiphol. Aanvankelijk had ik de trein willen nemen, maar dat is ongeveer vier keer zo duur. Bovendien was ik te bezorgd voor het risico van een staking van het Frans spoorwegpersoneel. Terecht, blijkt.
De Noord-Hollandse jongen naast me in het vliegtuig is onderweg naar Catalonië om daar op te treden met zijn metalband. Hij blijkt heel geïnteresseerd in het instrument dat zich onder de stoel voor mij bevindt.

Barceloneta

Dure metro

We landen op platform T1. Vandaar rijdt een metro. Daar moet een extra tarief van 5 euro voor worden betaald. Je kunt dan verder wel op het hele net terecht. Het alternatief is het vinden van een tabakzaak op dit deel van het vliegveld, wat zoeken naar een speld in een hooiberg is. Daar kun je voor ongeveer 11 euro een tienrittenkaart (‘T10’) kopen, waarmee je terecht kan op buslijn 46, die hier ook stopt. Om te veel gezoek te vermijden nemen we toch de metro.

Al gauw splits ik mij af naar mijn eerste overnachtingsadres in Barceloneta. Het ligt in het minder toeristische deel van deze visserswijk en dat is aan de prijzen van de bar bij mijn gastadres te merken. Eten met een glas wijn voor twee personen kost slechts 20 euro.

De volgende dag profiteer ik van de slimheid van de organisatie. Een week eerder heeft die een WhatsAppgroep in het leven geroepen. Hierop kan iedereen zich aanmelden. Ideaal als je nog een lift zoekt naar Cambrils. Ik krijg er ook meteen eentje aangeboden. Een aardige jonge vrouw die zich voor het weekend heeft aangemeld voor de workshop van een Sardijnse dame, die dansinstructie geeft. Ze pikt me vrijdagavond vroeg vlakbij mijn logeeradres op.

‘La Marinada’, waar het allemaal gebeurt, is een betrekkelijk nieuw gebouwencomplex.

‘La Marinada’, waar het allemaal gebeurt, is een betrekkelijk nieuw gebouwencomplex.

Afbeelding: Google Earth

Kinderjeugherberg

Ik ben blij dat ik heb kunnen meerijden. Als ik met het OV zou zijn gekomen zou ik het verblijf - dat met een onopvallende ingang langs een grote weg ligt – onmogelijk hebben gevonden. Wat ik had gehoopt is het niet geworden. Mijn gedachten waren uitgegaan naar een landhuisachtige enthourage met een centraal binnenplein met aan de zijden galerijen met pilaren, zoals ik soms eerder op youtube bij Catalaanse evenementen heb mogen aanschouwen.

Het blijkt echter een tamelijk nieuw complex dat speciaal is bedoeld voor kinderevenementen. Het doet me aan een jeugdherberg denken. Een vrij nieuw gebouw. De slaapvertrekken hebben stapelbedden. De onderste bedden van mijn vertrek zijn al bezet. Dat wordt dus ’s nachts stevig shaken bovenin. En praten met de kamergenoten wil niet zo: ze kennen alleen Catalaanse en Spaans. Ik niet.
Verder ontbreekt een bar, wat niet onlogisch is voor een verblijf dat is gericht op kinderen. Maar nu toch wel een gemis.

Gelukkig maakt de sfeer veel goed. Al versta ik niets, iedereen is heel vriendelijk. Cati en Martine uit Arsèguel zijn er ook, dus helemaal zonder conversatie zit ik zeker niet. Ook Carme en Marta en Míriam ken ik al: van de zoom-meetings van het ‘Lied van de Maand’. Míriam was trouwens ook al twee keer mee naar Trek er es Uut. Rat was ook al eens te gast op Trek er es Uut. En ik tref haar ook regelmatig in Arsèguel.

Guillem Anguera legt de finesses uit van het Baskisch trekharmonicaspelen.

Guillem Anguera legt de finesses uit van het Baskisch trekharmonicaspelen.

Baskisch, Cajun, Sardijns en Occitaans

De workshops zijn anders opgezet dan ik in Nederland gewend ben. Er zijn vier blokken door de zaterdag heen: twee in de ochtend en twee in de middag en de vroege avond. Daarbij zijn ook verschillende dansworkshops. Je moet tevoren je keus al hebben gemaakt via het digitale aanmeldformulier. Ik volg twee keer de Baskische workshop bij de Catalaan Guillem Anguera. Hij vertelt heel veel over de typisch Baskische manier van spelen op de trikitixa, zoals de trekharmonica in Baskenland wordt genoemd. Het is in het Catalaans, dus van zijn verhaal krijg ik weinig mee. De stukken zijn voor mij wat te zwaar om er dit weekend verder mee te gaan.

Alfonso Sánchez (links), met Carlo Boeddu.

Alfonso Sánchez (links), met Carlo Boeddu.

Foto: Maite Serrano

Zonder bladmuziek

Dat is weer heel anders bij Carlo Boeddu uit Sardinië. Hij speelt een scottisch talloze malen voor en gaat voor elk stukje de hele rij deelnemers af om te kijken of ze het al onder de knie hebben. Uiteindelijk laat hij de hele deun opnemen. Die staat hieronder (mét zijn toestemming).
Het is een goede docent: na 1,5 uur kan iedereen het stuk wel meespelen. Bladmuziek? Nee. Heeft hij niet. Gewoon een kwestie van goed kijken en luisteren. Dan komt het vanzelf wel goed!

Tóch bladmuziek

Hoewel? Alfonso Sánchez – een van de Spaanse deelnemers - heeft het nummer tóch op muziek gezet. Zo kom ik er achter dat hij een uitgebreide website heeft met een dito verzameling bladmuziek. Met veel bekende nummers, maar wél in GC en niet in CF, zoals wij als Nederlanders doorgaans gewend zijn. Daarom heb ik de bladmuziek ook maar meteen getransponeerd naar CF.

Lu Scottish voor CF
Bekijk of Download dit document.

Midi-bestand van Lu Scottish voor CF

Carlo Boeddu speelt Lu scottis di Gaddura in voor de deelnemers van zijn workshop.
Eerst langzaam, daarna wat sneller.(Video: Maite Serrano)

Zijn zoontje lijkt in zijn voetsporen te treden. Regelmatig speelt Giovanni solo of met zijn vader en wordt er stevig gedanst. De combinatie harmonica en dans (workshop door Barbara Bussa) is een goede.

Vader Carlo en zoon Giovanni in actie.
Giovanni krijgt ook in zijn eentje de mensen wel aan het dansen.(Video: Eduard Bekker)
Giovanni solo, maar Pa Carlo springt bij.

Typisch dansmuziek

De scottisch van Carlo is geen uitgesproken luisternummer. Dat geldt nog meer voor de muziek van Pascala Respaud uit Occitanië. Zij laat twee dansmelodieën horen uit de Arièja horen: het Franse district dat tegen Catalonië en Andorra aanschurkt. Het zijn sympele deunen die zich steeds herhalen, gespeeld op de binnenrij (in C, dus, want in Catalonië is de GC-tweerijer de standaard). Daardoor zijn ze snel op te pakken. Enige nadeel voor ons Nederlanders: de 5 binnenrij is gedraaid...

Pascala Respaud heeft er geen problemen mee om tijdens het dansen door te spelen.(Video: Eduard Bekker)
Ook niet bij het tweede nummer dat we hebben ingestudeerd.(Video: Maite Serrano)

De Cajun-club

Bijzonder is de workshop en de dansbegeleiding van ‘Lache pas la patate’. Een Franse cajunformatie. De Catalanen zijn blijkbaar tamelijk onbekend met Cajun, want naast de bandleden zie ik niemand met een eenrijer. Hun bijdrage aan de workshops is een groot succes.

Het enige vrouwelijke bandlid van Lache pas la patate geeft linedance-instructie. Horen linedance en Cajun eigenlijk wel bij elkaar?
Linedance op de muziek Lache pas la patate en de workshopdeelnemers (Video: Maite Serrano)
Belangstellenden op de tribune in de gymzaal slagen beter in het Cajun-yellen dan ik.(Video: Eduard Bekker)
En last but not least: een montage van alle workshops van dit weekend!(videomontage: Pep Ribas)

Doorslaande Tongen en Trek er es Uut

Zaterdagavond gaan de docenten van de workshop helemaal los. Tot diep in de nacht wordt er gedanst. Wat dat betreft is er wel veel overeenkomst met Trek er es Uut. Het evenement zit eigenlijk tussen Doorslaande Tongen (ook een weekend) en Trek er es Uut in (er zijn ook buitenlandse docenten). Maar heel afwijkend is dus de lessenstructuur. Je kunt de hele zaterdag van ’s ochtends tot aan 7 uur in de avond vier workshops volgen, terwijl je in die vier blokken kunt kiezen uit 6 mogelijkheden. De keuze moet je tevoren al maken met een online-formuier.

Geen Open Podium

Het is een geslaagd weekend geweest, waarin het fijn was na drie rare jaren weer oude vertrouwde kennissen te mogen begroeten. Maar waar ik ook nieuwe mensen heb leren kennen, die ik graag weer wil ontmoeten. En last but not least leuke workshop heb gevolgd waarin ik weer iets wijzer ben geworden.
Wat ik in dit gezellige, leerzame weekend wel heb gemist is het open podium. Weliswaar heb ik gejammed met anderen (waarbij de akoestiek zodanig suboptimaal bleek, dat ik mezelf binnen de kortste keren niet meer hoorde spelen), maar bij een open podium kon je ook wat meer toelichting geven op wat je speelt en kun je je wat persoonlijker tonen.

De groepsvideo op zaterdagavond. De meeste deelnemers kennen de ‘Marxa del Barida’ van Josep Lizandra wel.

Mooi om mee te maken

Op dit weekend kijk ik met plezier terug. Het was het cursusgeld van 160 euro beslist waard. Het was leuk om weer even een beetje Catalaan te zijn met de Catalanen. Zeker voor herhaling vatbaar!

Bericht van een van onze sponsors op Facebook:
> Zweverink Muziek.