Schilderij van
Louis Soonius

Primeur op Haagse school

Introductieles trekharmonica

Een nobele geste van Jorina van Bergen, muziekdocente aan Haagse Christelijk College ‘De Populier’, dat slechts een paar huizen van mijn kantoortje verwijderd ligt: ik krijg de kans om in de les meer te vertellen over de trekharmonica aan de hand van lichtbeelden en kan ook een paar nummers spelen.

De voorgaande jaren heb ik eigenlijk nauwelijks gemerkt, dat zich een steenworp vanaf mijn woon-/werkplek een schoolgebouw bevindt, dat onderdak biedt aan rond de 1.000 leerlingen. Maar recentelijk posteert een groep uit de hogere klassen zich tijdens de pauzes voor mijn raam.
Op zich niet zo’n punt. Die jongeren moeten toch ergens kunnen staan. Bovendien: als ik er tabak van heb, hoef ik alleen maar even op een mijner trekzakken te spelen en de groep druipt af. Weliswaar heb ik dubbele ramen, maar een harmonica komt daar wel doorheen.

In de kantine

En toch vind ik het ergens jammer. Liever heb ik dat ze uit nieuwsgierigheid even aankloppen. Dat brengt me op het idee maar eens voor te stellen om in de muziekles aldaar een bescheiden harmonicapresentatie te geven.

Daar heeft de plaatselijke docente wel oren naar. Op vrijdag 9 november maak ik mijn opwachting (sorry voor mijn oud-Nederlands).
Het lokaal is nog niet beschikbaar als ik binnen kom en de docente geeft nog les in een ander lokaal. Daarom strijk ik neer in de kantine tegenover het muziekvertrek, mik mijn pet op de tafel en zet mijn wisseltonige hebben en houwen op de vloer.
Een groeiende groep leerlingen druppelt binnen. Zij blijken ook voor de muziekles te komen en zoeken ook even een plekje langs een verhoging. Een mooie aanleiding om alvast met de les te beginnen!
Ik speel de Valzer del Mandriano en vertel over mijn ervaring als straatmuzikant in Los Angeles. Over de zwerver met zijn karretje statiegeldflessen, die op mijn muziek reageert met een verrukt Oh man, you make my day! De leerlingen, het kantinepersoneel en enkele pauzerende docenten reageren nu eveneens enthousiast, trouwens.

Muntje

Verrast is ook de muziekdocente, die net aankomt en die dit waarschijnlijk niet zo gewend is. De leerlingen volgen haar naar de les. Als ik mijn pet wil pakken, blijkt die vol muntjes van vijf, tien en twintig cent te zitten...

• Een fragmentje uit de ‘New Iberia Polka’ uit 1928.(video: Jorina van Bergen)

Catalaans

Het is een leuke les, die veel te snel voorbij gaat. Na een eenrijerdemo, waarmee ik het verschijnsel ‘zweving’ kan toelichten, speel ik een paar Catalaanse nummers en laat ik wat video’s uit Arsèguel zien op de beamer. Docente Jorina wijst de leerlingen erop dat ik zomaar uit mijn hoofd kan spelen. Ik benadruk het belang daarvan.

Veel instrumenten

Overigens valt me op dat sinds mijn middelbareschooltijd de tijden qua muziekles toch wel veranderd zijn. Wij hadden deze lessen alleen in de laatste twee schooljaren en soms bleven we weg om aan onze Daltontaken te werken. Iedereen kreeg toch wel standaard een 7. De enige muziekinstrumenten in het lokaal waren een piano en twee theekistbassen (een kist met een staande lat met een strak gespannen springtouw als snaar).
Het lokaal hier herbergt ondermeer een drumstel en een hele reeks diverse gitaren. En er is sprake van een forse lesstof.
Toch wel een verbetering met ‘mijn’ tijd. Goed dat jongeren al zo vroeg met muziek leren omgaan!

Onrustig

Wel zijn de kinderen en jongeren veel onrustiger. Jorina laat ze de laatste vijf minuten van de les even lekker tekeer gaan op de instrumenten, omdat het tegenwoordig voor hen niet meer mogelijk is om drie kwartier stil te zitten luisteren. Dat verbaasde me dan wel weer: wij hadden in de ochtenduren toch drie zulke lessen zonder pauze achter mekaar.

Maar even los gaan op muziek is natuurlijk niet verkeerd.

Steun De Harmonicahoek < Naar boven < Terug   > Home     > Nieuwsarchief       > Nieuws uit 2018         > Voor de klas Hulp nodig als beginner?

• Algemene verordening
gegevensbescherming (AVG)

• Disclaimer

• Over cookies