Sinterklaasmuziek

De voorzitter van de winkeliersvereniging aan de lijn. De pietenmuziekband kan de volgende dag niet komen dweilorkesten. Of ik wil komen met de trekzak. Aangekomen de volgende dag op de plek van actie zie ik op het sintpodium een jongen achter een keyboard, een elektronische installatie en twee jumppieten in actie. Het toegestroomde publiek vermaakt zich kostelijk. Het is duidelijk: hier heb ik niets meer aan toe te voegen.

Er is een tweede verzoek: of ik de sint wil begeleiden langs de winkels in de straat. Het regent net niet, maar het is ijzig koud. Weer, waaraan ik mijn Castagnari Tommy, mijn Parigi, mijn lepelbasser en mijn Hohner Corso (die overigens te koop is) niet wil blootstellen. Maar gelukkig heb ik onlangs een tweedehands Hohner Erica aangeschaft, die zich hiervoor prima leent (“nog één harmonica in huis, of ik ga hier weg”, zei mijn huisgenote M. toen ze van dit plan hoorde, maar gelukkig is ze na een week weer teruggekomen).

Rugtas

Als de goedheiligman zich richting winkeliers begeeft, voeg ik me met mijn harmonica in zijn gevolg. Nadat ik in het gedrang mijn Hohner uit de rugzak heb gewroet, trekt een boze mevrouw aan mijn jas: ik schijn haar bijna vol geraakt te hebben toen ik de harmonicatas met een zwaai rugafwaarts slingerde.
Zodra ik haperend door de ‘kâuwe klâuwe’ het sinterklaasrepertoire inzet wordt de sfeer beter, maar toch voel ik me een beetje het vijfde wiel aan de wagen, zelfs als een andere mevrouw tegen me zegt dat de sintnicolaasliedjes, vertolkt op de harmonica haar doen denken aan de tijd dat ‘sinterklaas vieren nog echt gezellig was’.

Naïef

Hoe anders gaat het een uur later toe, als ik weer welkom ben bij de kunstgalerie even om de hoek. De galeriehoudster opent weer haar jaarlijkse expositie van naïeve schilderkunst en vindt een trekharmonica op de achtergrond daar goed bij horen. Daarvoor haal ik graag de Parigi GC van stal. Die klinkt niet te dominant, zodat het bezoek zich ook nog een beetje verstaanbaar kan maken.

Bandoneon

De reacties zijn heel positief. Uiteraard komt altijd weer de vraag, of de harmonica niet hetzelfde is als een bandoneon, wat een aardige gelegenheid biedt om de overeenkomsten en de verschillen uit te leggen. Ik vertel altijd maar dat de harmonica ook een ‘naïef’ instrument is: dat je met drie knoppen rechts en twee links al een volwaardige deun kunt spelen (zoals de Pletwals, of de Polka uit Perk over één rij).
“Een wereld gaat voor me open”, hoor ik na de uitleg en op de maat van de Texas-Valsen deint het kunstminnende publiek lustig mee.
Voldaan, een beetje aangeschoten van de wijn en inmiddels lekker warmgespeeld begeef ik mij weer huiswaarts.

• Hier vindt u de bladmuziek van de Texasvalsen