De Baskische groep Ttipika lijkt zaterdagavond paranormale krachten te ontlokken aan de danser.

De Baskische groep Ttipika lijkt zaterdagavond paranormale krachten te ontlokken aan de danser.

‘Arsèguel’: warm bad qua temperatuur en muziek

Het nieuwe thuiskomen in Catalonië

Deze jongen is apetrots op zijn instrument. Leerling bij Cati Plana. De Pletwals kende hij nog niet. Nu wel.

Deze jongen is apetrots op zijn instrument. Leerling bij Cati Plana. De Pletwals kende hij nog niet. Nu wel.

Foto: Gary Blair

Voor trekharmonicaliefhebbers die tegen warmte kunnen, van rustieke compacte dorpjes en monumentale stadjes houden en ook geïnteresseerd zijn in balgmuziek uit andere delen van de wereld is de Trobada amb els acordionistes del Pirineu een uitgelezen gelegenheid.

27 juli - 2 augustus 2018
door Eduard Bekker

De flyer.

‘Trobada amb els acordionistes del Pirineu’ betekent ‘Ontmoeting met de Acordionistes van de Pyrineeën’. Dat is eigenlijk een naam die verwijst naar de beginperiode van dit treffen dat tot stand kwam na het overlijden van dictator Franco. Men wilde toen de traditionele muziek van de lokale bevolking weer doen herleven en inmiddels is een volgende generatie daar stevig mee aan de slag gegaan.

Alle windstreken

Maar inmiddels heeft de organisatie de afgelopen jaren over de grenzen gekeken. Op de vrijdag, de zaterdag en de maandag zijn er drie grote concerten waarin muzikanten uit alle windstreken zijn aan te treffen: van Siberië tot en met Quebec, met één grote gemene deler: ze bespelen allen balginstrumenten en meestal is dat balginstrument de trekharmonica.

Een beetje thuiskomen

Inmiddels heb ik dit evenement al vier keer bezocht. Het centrale plein in het centrum van Seu d’Urgell geeft mij daardoor het gevoel van ‘thuiskomen’, met haar ijstentjes, bar, terrassjes, de oude mannekes bij de fontein en de vele bankjes waar je kunt oefenen op je trekzak zonder dat het iemand stoort.

Warme impressies uit de Pyreneeën

27 juli - 2 augustus 2018
Het was lastig kiezen en inkorten, maar rond de twee uur aan materiaal heb ik - hopelijk op acceptabele wijze weten in te korten tot ruim 40 minuten. Gefilmd hebben Gary Blair (klavieraccordeon-wonder uit Schotland) en ik in Seu d’Urgell, Arsèguel en Puigcerdà.

> Meer

De reis

De reis erheen is op verschillende manieren mogelijk. Zelf ben ik automobiel gehandicapt, dus moet ik het met hulp van derden of het ov doen. Daarin ben ik ook deze keer geslaagd, hoewel ik vele routes heb moeten afleggen.

Met het Gele Treintje door de Cerdanya. Dit keer nam ik het op de terugweg.

Het makkelijkste is vliegen naar Barcelona. Bij het vliegveld bus 46 pakken naar het Espanya-plein en overstappen op metro L1 richting Fondo. Uitstappen bij Arc de Trionf en oversteken naar het Noordstation. Even de goede ingang voor het bustation zoeken, kaartje pinnen bij de automaat van de ALSA en een expresdienst richting Andorra vinden. Er is dan maar één tussenstation en dat is La Seu d’Urgell en dat komt goed uit. Daar begint het namelijk allemaal: bij het bordes van Hotel Andria in het knusse centrum - een plek die voor mij al een beetje aanvoelt als thuiskomen.
Een romantischere manier is met de trein of nachtbus (Eurolines of FlixBus, bijvoorbeeld) naar Perpignan. Daar stappen op de bus naar Villefranche Vernet les Bains (dat kon per trein, maar die lijkt stilgelegd, wat ik zeer betreur). Daar kun je dan op het fraaie Gele Treintje overstappen. Een rit van drie uur, desgewenst in een open wagen op een traject van 60 kilometer. Ook dit lijntje - hoe toeristisch het ook mag zijn - dreigt stilgelegd te worden. Op het eindpunt La Tour de Carol stap je vervolgens over op de breedsporige trein naar Barcelona. Na 4 kilometer kun je alweer uitstappen in het fraaie stadje Puigcerdà, alwaar je een bus van de ALSA naar La Seu d’Urgell kunt nemen.
Van Seu d’Urgell naar Arsèguel (voor het zaterdag- en zondagprogramma) is wat lastiger. De regionale bus naar Andorra stopt overdag bij Pont d’Arsèguel. Vandaar uit kun je meestal wel een lift krijgen. Bij mij was dat in 2017 bij de eerste de beste auto al raak.

Het programmaboekje.
Bekijk of Download dit document.

Artur Blasco - hier op 2 augustus spelend in Seu d’Urgell samen met Marien de Casimiro uit Valencia - is de nestor van de traditionele muziek, die hij met succes heeft over weten te dragen op de jongere generatie.

Artur Blasco - hier op 2 augustus spelend in Seu d’Urgell samen met Marien de Casimiro uit Valencia - is de nestor van de traditionele muziek, die hij met succes heeft over weten te dragen op de jongere generatie.

Taalbarriëre

Soms voel ik me hier wat onzeker. Ik ben hier in mijn eentje en dat is vaak toch al een beetje verdacht. Bovendien kom ik hier niet meer op uitnodiging, zoals de eerst keer, toen ik bij Cati Plana op zolder sliep.
Maar bovenal is mijn schamele kennis van het Catalaans een handicap: niet iedereen beheerst hier het Engels en dat geeft soms wat pijnlijke situaties. Zo herkent Artur Blasco (hij was een van degenen die met succes de traditionele Catalaanse muziek, die nog slechts door ouderen werd gespeeld, weer op de jongere generatie over te dragen) mij inmiddels wel. Maar na een ‘que tal’ (hoe gaat het?) en een ‘molt be’ van mijn kant vallen we stil, omdat hij geen Engels kent en ik geen Catalaans of Spaans. Sommigen die enthousiast reageren op mijn Facebook-postings zie ik ook, maar na een knuffel staan we allebei met onze mond vol tanden.

Hete nachten

Warm is het elk jaar eigenlijk al, maar dit keer klaagden zelfs de Catalanen over de hitte (soms tot wel 37ºC). Toch was er in de live-muziek weinig van te merken, alhoewel ik zelf het gevoel had dat mijn kleffe zweetvingers bijkans aan de knoppen van mijn Parigi bleven plakken.
Dan is het niet verwonderlijk dat het ’s nachts - als de temperatuur tot een iets meer aanvaardbaar niveau is gezakt - pas goed los gaat.