Diatonisch door Zuidwest Duitsland

Voor de stal van Röcklehof op de oude Hohner BesEs.

Voor de stal van Röcklehof op de oude Hohner BesEs.

Het is tijdens de zomervakantie als sinds vijf jaar ons vaste adres: boerderij Röcklehof van de familie Bruder bij Kirnbach in het Zwarte Woud. Teven waren wij weer te gast op de Achtkarrense wijnboerderij op de Kaiserstuhl, waar we al eerder hadden gebivakkeerd. Op de beide adressen konden wij ons wisseltonige ei weer kwijt.

juli/augustus 2007
door Eduard Bekker

Het is altijd vaste prik als we zijn gearriveerd op Röcklehof: ’s Avonds brengt gastvrouw Renate Bruder de harmonica van haar overleden vader langs. Het is een oude twee-en-een-half-rijer HOHNER CLUB IIIB in BesEs-stemming. Die is in Duitsland populair omdat je dan goed samen kunt spelen met ‘het koperwerk’, wat daar nogal vaak van pas komt. Het clubmodel schijnt overigens typerend te zijn voor het Zwarte Woud, afgaande op de informatie op de website van Hohner zelf.
Tevens heeft het instrument een ‘Gleichton’: dat is een soort halfgedraaide vijf op de binnenrij: zowel duwend en trekkend hoor je een een Bes (een C als het een C/F zou zijn geweest).
Bij het spelen komen we dan ook vaak voor verassingen te staan, maar toch valt veel van het ‘populaire genre’ goed op het instrument – dat nog steeds redelijk zuiver klinkt – te spelen.
Muß I denn, dat je hieronder kunt bekijken en beluisteren geeft zelfs helemaal geen problemen.

Wel kreeg ik klachten van mensen die deze video hebben bekeken. “Wat ben jij lelijk als je speelt” was de strekking van mijn schoonmoeder, die doorgaans toch een liefhebber is van het instrument en genre muziek. Het onder controle houden van de mimiek blijf toch een beetje een probleem – een kwaal waar wel meer muzikanten last van hebben. Zo schieten mijn mondhoeken dus fel naar beneden, als ik in opperste concentratie ben.

Werner Jäger zingt, hohnert en bedient met zijn voeten de trom en het bekken als een Kaiserstuhlse Nikkelen Nelis.

Werner Jäger zingt, hohnert en bedient met zijn voeten de trom en het bekken als een Kaiserstuhlse Nikkelen Nelis.

Het volgende reisdoel was Achkarren, waar op de avond van aankomst al direct een feest bleek te zijn, waar we een oude bekende hebben ontmoet: Werner Jäger, die met onze gastheer, wijnboer Philipp Isele (gitaar) en Christoph Mersingen (bas) de muziek voor zijn rekening neemt. De harmonicaspeler, die zijn Hohner Ouverture regelmatig omruilde voor een opmerkelijk exemplaar met 12 3x4 gerangschikte bassen, was onder de indruk van wat onze Castagnari Tommy wist te presteren.
Diverse malen sprongen we bij met TexMex-deunen, Kiers, en andere genres. Helaas hebben we daar geen opnames van. Misschien maar goed ook, want de begeleiding kende de deunen uiteraard niet en er moest dus veel worden geïmproviseerd. Maar gezien we bij ons vertrek een extra fles witte kwaliteitswijn uit eigen huis meekregen ‘als Dank für die Musik’, zal het toch in de smaak zijn gevallen.

Bericht van een van onze sponsors op Facebook:
> Zweverink Muziek.