Max Granaat
Amsterdam

Winterswijk 2004

‘Lelijk jong eendje’ ontdekt ‘Hollandse Nieuwe’

Daar stonden we dan, als twee kleine zusjes die voor het eerst mee mochten doen met het grote mensen feest: het Weekend Harmonika Orkest onder leiding van Frans Tromp, waar we van 13 tot en met 15 februari deel van mochten uitmaken. Dit alles in het zo rustorieke Winterswijk.

Helen en ik spelen nu twee en een half jaar trekharmonica, en ja, we zijn ook verslaafd.
We hadden ons via Frans, onze docent, opgegeven voor een orkest weekend.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Niet roken in ’t Rookhuus

De lokatie was geweldig.
Een hele grote boerderij, ’t Rookhuus, met mooi ingerichte kamers. Daarom mocht je er niet roken.
Henk bleek de eigenaar te zijn, hij speelt trekharmonica in het Gronings: o.a. Mien Toentje van Ede Staal.
We stelden ons voor aan de aanwezige spelers, die elkaar al jaren bleken te kennen.

Dit weekend was een lustrum: vijf jaar spelen deze mensen al samen. Het bleken doorgewinterde spelers. Oeps!
Ik voelde me zo’n jong lelijk eendje die moet opkijken tegen die grote Swanen.
De groep ontving ons alsof we er al bij hoorden, en direkt de eerste avond gingen we al inspelen.
De eerste avond keek ik de kat uit de boom.
Overal zag ik mensen praten, luisteren, spelen, drinken.

Op mijn gemak

Wat een gezellige sfeer! Terwijl het weekend vorderde begreep ik steeds beter waarom iedereen weer terug gekomen is. Zelfs Gretha, die geen instrument bespeelt, maar de hele zorg van eten en drinken op zich had genomen, kwam er al jaren. Het eten was voortreffelijk, alleen de zwarte croissantjes gingen in de prullenbak.
Ik begon me op mijn gemak te voelen en realiseerde me dat ik misschien sommige mensen wel eens eerder had gezien.
Dat zal dan tijdens een weekend in de Glind geweest moeten zijn. Daar was ik ooit eerder voor deze verslaving.

’s Morgens en ’s middags waren we aan het oefenen met twee ‘home made’ orkeststukken, met real Frans Tromp titels, te weten: Hollandse Nieuwe en Tante Swaan.
We kregen de echte partituren persoonlijk door Frans uitgereikt.
De selektie, wie welke partij zou moeten spelen had hij van te voren al uitgedacht.
Alle partijen samen stonden in een echt dirigentenboek en Frans begon te zwaaen met zijn armen als een echte dirigent.

‘Verdomd veel fouten’

Eigenlijk ging het van een leien dakje, spelen, oefenen, samen repeteren en later nog de puntjes op de i, extra rondjes om de nummers, volgens Ad zaten er weer verdomd veel fouten in de stukken. Hij heeft ze geteld. En we hebben extra komma's moeten zetten voor ‘de ademhaling’.
Trouwens er deden twee toeters van echtgenoten van harmonicaspeelsters mee, nl: Otto en Jan. Zij hadden een mooie leidende melodiepartij in Hollandse Nieuwe met hun klarinetten.
Er waren in totaal vijf partijen, al prikkende en tapijtleggende, moesten we de melodiepartij begeleiden.
Toch kwam het uiteindelijk goed met dit stuk.

Wormen

Tante Swaan was pas echt een Stuk. Prachtig, ook met veel partijen, A tot en met D.
Zaterdag avond werd een bonte avond gehouden. Iedereen die iets wilde doen, deed dat ook.
Het thema van die avond bleek te zijn: waarden en normen, wat geïnterpreteerd werd als: maden en wormen.

Otto en Liesbeth deden een ouderwets liedje met een moraal, het ging over een hoer. Wil en Toos hadden het hele weekend al een act, prachtig om die zussen samen te zien ronddansen. Knettergek, dat wel. En ik weet niet meer waar het over ging, vast ook over maden. De tekst stond op een opengeknipte doos en ze waren in een deken gewikkeld.
Joost bleek so wie so al een artieste te zijn. Ze droeg een toga, een sinterklaashoed en het ging over een non en over dood en zo. Jan en Edwige speelden als pracht duo Klesmer muziek, het was te snel afgelopen.

Jur en zijn zus Marjolein hadden tekst geschreven op een nummer van Frans, ging over Toos en over liefde, en hoe je kinderen maakt en uiteindelijk noemt. Heel mooi!
Trouwens Jur zong ook nog Iers met zijn bariton. En hij speelde op een grote, zware ouderwetse zwarte trekzak, die leek op een accordion met harmonicageluid. Als hij speelt weet hij niet in welke toonsoort hij speelt, maar hij doet het wel. Heel vreemd.

Gierkar

Karin trad nog op, knap want zij was ook voor het eerst. Pim deed iets met Ad, behoorlijk Russisch. Ben rolde steeds langs, en speelde in pauzes, Carleen maakte foto’s bij een gierkar, speelde bescheiden op haar Hohner en zorgde voor een fles wiskey voor Frans omdat het zijn lustrum was.
Mieke deed ook nog mee, Wendela soms ook en Annemieke vond dat Helen en ik een mooi liedje hadden laten horen, ‘Nectar’ van Pot, van Lienen en Baumgarten en die is ook mooi als Pot het speelt, Helen speelde goed en ik deed het half.

Wat ik weer goed maakte door de volgende dag piano te spelen. Zondag oefenden we verschillende generale repetities en smiddags was er het grote optreden voor 3 x publiek.
Het stond als een huis. We kregen er geen genoeg van en speelde het hele repertoir nog een keer. Ad nam het op en brengt het uit op een CD. En toen was het op eens afgelopen. Spullen pakken, nog een bakje soep en dan afscheid nemen van de familie.
Iedereen heel erg bedankt. Dit orkest weekend blijft voor eeuwig in mijn hart.

Steun De Harmonicahoek < Naar boven < Terug   > Home     > Archief       > Nieuws uit 2004         > Harmonica-orkest Hulp nodig als beginner?

• Algemene verordening
gegevensbescherming (AVG)

• Disclaimer

• Over cookies