- De workshopgroep van Pete Coe.
Workshop Pete Coe
Schrikken en doorzetten
Vorig jaar deed ik voor de eerste keer mee bij Trek er es Uut. Ik deed een workshop bij Ad Kwakernaat. Alles was goed verzorgd. Prachtige muziek met cijfertjes eronder, zodat de juiste knopjes weer snel te vinden waren voor mijn vingertjes. Ik heb een Castagnari met geen gedraaide 5. Dat werd dan nummer 7 op de buitenrij. Geen probleem. Dat wende snel.
door Sjoeke Dijkstra-Snijdelaar
- Het valt me op dat Engelse spelers met een voorkeur voor traditionele muziek (zoals ook Tony Hall), ook de voorkeur hebben voor traditionele instrumenten, zoals deze oude Hohner. Dat geluid is echter onverbrekelijk verbonden met die muziek.
Dit jaar schreef ik mij in voor Pete Coe, niveau 2. Pete stuurde via Mark alvast een aantal muziekstukjes op naar zijn leerlingen.
Tjaaaaaaaaa. Noten. Geen cijfertjes. Stukken ook zonder bas. Door het ontbreken van de bas kon ik ook niet zien wanneer ik moest duwen of trekken. Ik ben twee avonden bezig geweest, ook met hulp van Elly Smidt, om alle stukken te becijferen.
Geweldig. Ik leerde eens goed doorzien waar welke noot nu onder welke knop zat. Voor mij was de workshop van Pete Coe toen al geslaagd. Toen ik trekharmonica leerde spelen, is mij dat, en natuurlijk blindelings door mij zelf, aangeleerd met cijfers en bassen. Je leert dus op een bepaalde manier te spelen op je instrument zonder je instrument goed te kennen. Wie wil er nou niet direct een leuk wijsje kunnen spelen, toch? Maar eigenlijk is dit erg jammer.
-
Pete Coe speelt bij de docentenpresentatie.(Video: Hennie Bouwman)
Verschrikkelijk snel
Enfin. Goed beslagen met cijfertjes onder de muziekstukken naar de workshop van Pete Coe. De eerste ochtend schrok ik. De liederen moesten verschrikkelijk snel gespeeld worden. Ik, en ik niet alleen, kon het niet bijhouden. Het moest allemaal uit het hoofd. Met z’n allen zingen om de wijs in het hoofd en in het hart te krijgen. Want, volgens Pete, komt het dan ook goed op je instrument.
Nou, dat zingen ging prima. Alleen de trekharmonica en mijn vingers waren het niet altijd eens. Ik trok waar ik moest duwen en ik duwde waar ik dan weer moest trekken. En dat alles weer in een razend tempo.
Niveau 2??? Dit is gewoon niveau 4. Pete had ook niets met het noemen van niveaus.
Doorzettingsgevoel
Een iemand haakte die ochtend al meteen af. Ik kreeg toch het doorzettingsgevoel. Ik zal en ik moet het toch kunnen. Dan maar eens af en toe wat maten en noten overslaan. Op een gegeven moment trok Pete mijn muziekstandaard met de becijferde muziek bij mij weg. Ja, toen kon ik niet meer spelen. Ik was mijn steun kwijt. Toch besefte ik dat het nu echt hard werken moest worden. Uit het hoofd. Ik heb mij er doorheen gespeeld met ijzeren discipline.
Toen kwam de tweede schok. Op de presentatie op zaterdagavond moesten wij de stukken uit het hoofd spelen zonder zijn steun. Want Pete is ook een fervent dansleraar. Hij ging de dansvloer op om de dansparen te begeleiden, terwijl wij op het podium zaten te zwoegen en te zweten om het ritme goed op pijl te houden voor de dansers. Ik heb de dansers niet gezien, want mijn ogen en oren en vingers zaten vast aan de knoppen van mijn instrument.
Opluchting
Gelukkig hoefden wij het vierde stuk niet meer te spelen, want er was al teveel tijd verdwenen aan Pete’s presentatie om de dansers op juiste wijze op de vloer te krijgen. Na afloop hoorde ik van sommigen dat het goed had geklonken. Een hele opluchting, want we hadden ook nog eens microfoons voor onze neuzen. En die Mark liep ook maar steeds met die grote camera foto's te maken van het podium-gebeuren.
Afsluitend: ik ben heel tevreden. Ik heb door Pete's workshop heel veel bijgeleerd. Nu maar steeds toepassen. Uit het hoofd. Alleen noten. Geen cijfers. Zingen enz.
> Zweverink Muziek.
